Liz Pelly, de journalist die de 'nep-artiesten'-farms van Spotify aan het licht bracht: "In een uur produceren ze tientallen nummers."

Liz Pelly (Nassau, New York, 35) schreef al sinds haar tienerjaren over muziek voor diverse blogs en media, totdat ze genoeg kreeg van promotie-interviews en het schrijven van lijstjes waarin hele albums in vijf regels werden samengevat. Als echte millennial wist ze dat er weinig over was van het utopische internet dat muziekconsumptie democratiseerde en toegankelijker maakte, totdat piraterij een wereldwijd probleem werd. De komst van streamingplatforms veranderde alles, en in 2016 besloot deze redacteur Spotify en de consolidatiemechanismen ervan via hun afspeellijsten te onderzoeken.

Na bijna tien jaar werk heeft de universitair hoofddocent aan New York University (NYU) Mood Machine (Simon & Schuster) gepubliceerd, een onderzoek met meer dan 100 bronnen waarin ze niet alleen het extractivistische beleid van het platform blootlegt, maar ook een beeld schetst van consumentencontrole die de muzieksmaak heeft afgevlakt. We ontmoetten haar in het Centre de Cultura Contemporània de Barcelona (CCCB) kort voor haar gesprek met journalist Shawn Reynaldo over de kosten van de perfecte playlist, als onderdeel van het Primavera Pro-programma.

Vraag: Een van de afspeellijsten die Spotify aanbeveelt, heet "Pilates Posh Princess". Wat probeert het platform mij te vertellen?

Antwoord: Streamingdiensten categoriseren muziek nu door een beroep te doen op emoties, door je het gevoel te geven dat je de hoofdpersoon bent. Ze doen dat op basis van vibes en gevoelens. Wanneer ze je die afspeellijst in de hoofdcarrousel aanbevelen, is dat om je te laten denken: "O ja, mijn leven is een film, en vandaag wil ik een 'Pilates Posh Princess' zijn."

V. Is het niet een beetje essentialistisch om mij in die groep te plaatsen? Is er Spotify voor jongens en Spotify voor meisjes ?

A. Streaming heeft de technieken van gepersonaliseerde marketing overgenomen. En net als de rest van de muziekindustrie gaat men er vaak van uit dat mensen niet van muziek houden of onderschat men het vermogen van gebruikers om zich te engageren en nieuwsgierig te zijn. Als je echt gelooft dat je gebruikers serieus bezig zijn met muziek of fans zijn, zou je ze contextualiseren in termen die er echt mee te maken hebben. In plaats van gevoelens zou je muziek kunnen verklaren aan de hand van muzikale kenmerken, platenlabels, regionale scènes of andere aspecten die ons echt helpen om meer te leren over de muziekcultuur.

V. Maken vooraf vastgestelde lijsten ons dom?

A. Als je nadenkt over wat een afspeellijst is – een manier om nummers te groeperen – dan zijn er manieren om dat te doen die wel degelijk met muziek te maken hebben. Maar streamingdiensten proberen nummers te bundelen op manieren waarvan ze hopen dat ze een gevoel van uniekheid of bijzonderheid oproepen, of gewoon iets waar gebruikers op klikken.

V. In uw boek geeft u aan dat Spotify het platform leek dat artiesten zou redden van piraterij, maar dat is niet het geval.

A. Spotify creëerde een enorme kans tegen piraterij en speelde een cruciale rol bij het herstellen van de winstgevendheid van de wereldwijde muziekindustrie. Streamingdiensten geven 70% van hun inkomsten door aan rechthebbenden. Maar door het pro rata-bedrijfsmodel komt het grootste deel van die inkomsten terecht bij de grote platenlabels. We leerden dat het redden van de muziekindustrie niet hetzelfde was als het redden van muzikanten.

V. Wie verdient geld met Spotify?

A. Het model is ontworpen om artiesten te bevoordelen die op grote schaal opereren, die populaire artiesten willen worden en die een sterke marketingstrategie hebben. Op Spotify verdienen óf degenen die enorm succes ambiëren, óf degenen die muziek maken die herhaaldelijk wordt gestreamd – dat wil zeggen, die goed werkt op de achtergrond.

V. Wat we dragen als we andere dingen doen.

A: Ja, er is een opkomst van wat de industrie functionele muziek noemt. Muziek waar je op de achtergrond naar luistert terwijl je werkt, studeert of probeert te slapen. Maar voor artiesten die muziek maken die minder commercieel is of minder ideaal voor dit soort constant gedraaide situaties, werkt het model niet echt. Dat betekent niet dat die nummers geen waarde hebben, dat die artiesten geen waarde hebben.

V. Indie- artiesten hebben het nakijken gehad ten opzichte van functionele muziek.

A. De paradox hiervan is dat onafhankelijke muziekfans eerder bereid zijn ervoor te betalen dan passieve luisteraars of popfans. De vraag is hier: heeft streaming bepaalde groepen fans gemotiveerd om te stoppen met betalen voor muziek, terwijl die fans in werkelijkheid bereid zouden zijn om muzikanten rechtstreeks te blijven betalen?

V. Tijdens je onderzoek ontdekte je de aanwezigheid van "nepartiesten" op Spotify. Wie zijn dat?

A. Toen ikin 2017 mijn eerste artikel op Spotify publiceerde, werd ik benaderd door verschillende mensen die in de industrie hadden gewerkt en die me op hetzelfde gerucht wezen: het bestaan ​​van nepartiesten die het platform op zijn afspeellijsten zette, met name die over studeren, slapen en concentreren. Ik begon met het onderzoeken van journalisten van de Zweedse krant Dagens Nyheter , die toegang hadden tot auteursrechtdocumenten waaruit bleek dat er een handvol componisten was die, onder pseudoniemen, verantwoordelijk waren voor duizenden artiestennamen en duizenden nummers op deze belangrijkste afspeellijsten. Ik ging naar Zweden, ontmoette die journalisten en zette mijn onderzoek voort door tientallen bronnen te interviewen.

V. Wat heb je ontdekt?

A. Spotify heeft een intern team dat specifiek verantwoordelijk is voor deze instrumentale afspeellijsten en samenwerkt met een toegewijde groep licentie-experts om dit materiaal te leveren. Intern gebruiken ze de term "fit -to -content". Ik heb ook contact opgenomen met de muzikanten die waren ingehuurd om deze content te creëren. Het zijn sessiemuzikanten of instrumentale artiesten die massaal zijn ingehuurd om muziek in grote hoeveelheden te produceren. Deze artiesten krijgen vaak pseudoniemen die niet overeenkomen met de daadwerkelijke artiesten, waardoor je online geen informatie over hen kunt vinden.

Er zijn een handvol componisten die onder pseudoniemen verantwoordelijk zijn voor duizenden artiestennamen en duizenden nummers op deze afspeellijsten.

V. Hoe werken ze?

A. Het hangt allemaal af van het bedrijf. Er zijn verschillende bedrijven, en elk werkt anders. Sommige muzikanten vertelden me dat ze twaalf nummers per uur produceren en dat ze proberen zoveel mogelijk nummers in zo kort mogelijke tijd te maken.

V. Nog een contentfarm.

A: Ja, het doet me denken aan die journalisten die ingehuurd worden om 15 artikelen per dag te schrijven. Het is allemaal een echte clickbaitcultuur .

V. Hoe beïnvloedt de tirannie van het klikken kunstenaars?

A. Ik denk dat elke creatieve persoon – of het nu een muzikant, schrijver of filmmaker is – de druk voelt van industrieën die steeds meer waarde hechten aan die statistieken. Als je muzikant bent, bepaalt het aantal vertoningen niet alleen hoeveel je betaald krijgt, maar het beïnvloedt ook steeds meer of je op een festival staat of geboekt wordt voor je werk. Hetzelfde geldt voor vrienden die video's maken: zij hebben een bepaald aantal vertoningen nodig om hun werk als succesvol te beschouwen. Niemand begint in de muziek, journalistiek of videowereld omdat ze willen dat mensen emoji's plaatsen op Instagram- reels van hun werk. Het is een opgave om ook nog eens fulltime socialmediamanager en marketeer te zijn. Veel muzikanten zien zichzelf zo. En de journalistiek staat onder vergelijkbare druk met de opkomst van platforms zoals Substack en nieuwsbrieven, die deel uitmaken van de digitale economie, waardoor schrijvers aan diezelfde statistieken worden onderworpen en hun journalistieke werk wordt geïsoleerd.